مبانی نظری وپیشینه پژوهش نظریها،رویکرد ودرمان مراجع محوری

فصل دوم مبانی نظری و پیشینه تحقیق نظریه های مراجع محوری رویکرد مراجع محوری به مفاهیم روانشناسی انسانی وابسته است . فرضیات کلی این رویکرد اینگونه هستند که مردم اساساً قابل اعتماد می باشند . آنها استعداد بالقوه وسیعی برای فهم خودشان وحل مشکلاتشان بدون مصاحبه مستقیم با درمانگر دارند واگر درمانگر آنها در رابطه درمانی شریک و همراه کند آنها برای خود رهبری ورشد قابلیتهایشان توانا می شوند . ( کوری ۲۰۰۲ ) روش مراجع محوری ، روشی انسانی برای مشاوره گروهی است که درآن هر فردی به خود ودیگران برای بهبود بخشیدن به رفتار کمک می کند . راجرز ( ۱۹۵۱ ) انسان را اصولاً موجودی منطقی ، اجتماعی ، پیشرونده ، واقع بین ، سازنده ، همکاری کننده وقابل اعتماد می انگارد . انسان تمایل دارد ومی کوشد تا به تحقیق خود نائل آید . روان درمانی ومشاوره نوعی یادگیری است که بدان وسیله مراجع به کسب بصیرت جدیدی درباره خود ورفتارش موفق می شود . رفتارمعلول است وبراثرعوامل ادراکی بوجود می آید . مشاوره تجربه کردن وآزمودن احساسات است که بدان وسیله مراجع به احساسات واقعی خود پی می برد . ( شفیع آبادی در ترسیم نظریه راجرز ، دایمرینگ وراسکین ( ۱۹۹۲ )) چهار دوره تکاملی را برای این نظریه تعریف کرده اند : اولین دوره در سال ۱۹۴۰بوده ، راجرز با ابداع نظریه اش تحت عنوان مشاوره غیرمستقیم به رویکردهای سنتی روانکاوی فردی واکنشی نشان داد . نظریه او برایجاد فضایی مثبت وسازنده توسط درمانگر تأکید دارد او هنگامیکه با فرضیات کلی نظریه اش کار می کرد درخودش عشق مفرطی احساس می کرد . در همین پیوستاراوبا شیوه های معمولی درمانی ، مثل تفسیرکردن ، هدایت کردن ، اشاره کردن ، تشخیص دادن وقانع کردن مبارزه می کرد . اساس عقیده او اینگونه بود که مفاهیم وشیوه های تشخیص ناکافی وزیانبار است ومورد سوءاستفاده قرار می گیرد . به این دلیل او اینگونه عوامل را از رویکرد خود حذف کرده است . درمشاوره غیرمستقیم ازکاربرد این عوامل روی مراجعان اجتناب می کند وبه جای آن به عکس العمل نشان دادن ، متمرکزشدن وطبقه بندی کردن رفتار ، ارتباط کلامی وغیرکلامی مراجع در رابطه اقدام می شود . درطی این دوره اولیه تأکید برپذیرش احساسات بیان شده از سوی مراجع است . در این دوره تکنیک اصلی روشن سازی احساسات با هدف ایجاد بینش نسبت به احساسات است . ( کوری۲۰۰۲ ) روان درمانی مراجع محوری دوره دوم : سال ۱۹۵۰ را شامل می شود . دراین دوره کتاب منتشر شد . در این دوره راجرز نام نظریه اش را از روان درمانی غیرمستقیم به روان درمانی مراجع محوری تغییر داد . در این مرحله او به واکنش نسبت به مراجع وتمرکز روی او پرداخت ودر این مرحله عامل اساسی فهم دنیای پدیداری مراجع است . فرضیه دیگر راجرز بر این اصل بود که بهترین مراجع برای فهم هر شخص مراجع به چهارچوب قیاس درونی خود اوست او با صراحت تمام به گرایش خودشکوفایی به عنوان نیروی انگیزشی اساسی که منجر به تغییرات اساسی